Vrijdag 3 mei ben ik voor een lang weekend naar Leuven vertrokken  voor “Docville”, het internationaal documentaire festival.Ik was via  Antwerpen gereisd  om daar wat bijkomende apparatuur aan te schaffen om met de Canon 7D beter  te kunnen filmen.

Leuven is veel veranderd de laatste tijd, een  autoluwe binnenstad ( Oostende zou er nog wat van kunnen leren!) goed openbaar vervoer, nog tot middernacht vier bussen per uur, een vernieuwd museum,de renovatie van de Sint-Pieterskerk vordert ..

Bij de openingsavond in Kinepolis werd de film “The Imposter”  vertoond voor een afgeladen zaal. De organisator wees er op dat  docfilm in is en ook evolueert en experimenteert, zo hoort het bij film. “The Imposter ” is bijna een thriller  was het niet dat alles berust op  waar gebeurde feiten die zo nagespeeld  werden dat ze echt leken, de spanning werd er echt ingehouden tot het eind.

Zaterdag zag ik “Levithiatan” ook een experiment maar nu meer naar de vorm: heel chaotisch zoals de zee kan zijn en de industriële visvangst. Je zou  nadien geen vis meer op je bord lusten!

‘s Avonds zag ik de wereldpremière van de Vlaamse film maar in Korea opgenomen ” State of the Play ‘ over  professional gamers en hun opofferingen om aan de top te geraken. Het  deed me denken aan een film die ik in Chiang Mai zag tijdens het filmfestival daar “The Cheer Ambassadors”  waarin Thaise cheerleaders ook professionals wilden worden. Nadien was er nog een gesprek met de regisseur en producer over filmen in Korea.

Zondag was voor mij de dag van de ecologische strijd in films met eerst in Kinepolis ” A fierce green fire, the battlel for the living planet ”

Deze opmerkelijke film vertelt de volledige geschiedenis van de wereldwijde ecologische strijd. Het is een ambitieus opzet dat 50 jaar ecologie overspant: van de strijd voor conservering van natuurgebieden tot acties tegen de ‘Global warming’ .het viel mij op dat de mensen pas wakker geschud worden na een catastrofe. Voor de “global warming ” is het blijkbaar nog niet zo erg  voor de wereldleiders…Nadien was er nog een gesprek met een vertegenwoordiger van Greenpeace maar ik moest op tijd zijn voor de volgende film  in het Wagehuys.

” The Carbon Rush” Sinds de ondertekening van het Kyoto-protocol in 1997 wordt de CO2-uitstoot geregeld door emissierechten: vervuilende landen kunnen CO2-kredieten kopen van ‘propere’ landen. De verkoop wordt geregeld op een wereldwijde markt en  er valt grof geld te verdienen. De vervuiling wordt ook niet echt aangepakt, ze wordt gewoon verhandeld door makelaars. Regisseuse en activiste Amy Miller goot haar verontwaardiging in een striemende aanklacht tegen het systeem.Een achttal concrete gevallen uit alle continenten illustreren dat. Voor mij was het een zoveelste bewijs waar het eigenlijk om gaat in onze wereld die van totaal verkeerde principes vertrekt .Er zal helaas pas echt werk geleverd worden na een zoveelste catastrofe. Dan zal het te laat zijn is mijn conclusie na het zien van deze films…

Omdat in Docville alleen vanaf 17 uur films getoond worden had ik zaterdag tijd om in het Museum de video-installaties te zien die we met de Kunstacademie wilden bekijken. Het meest boeiend vond ik  het werk van Saskia Olde Wolbers.

Zij maakt fascinerende video’s waarin beeld en woord op unieke wijze in elkaar haken. Voor elke film bouwt ze in een grote aquarium miniatuur filmsets met plantachtige vormen en architecturale constructies die ze in close-up filmt. Het verhaal in voice-over vertrekt steeds van echte gebeurtenissen die uitgebreid worden en aangevuld met fictieve elementen.  . De trage beklijvende beelden, in combinatie met de soundtrack van componist Daniel Pemberton trekt de kijker mee in een droomwereld.

Bij mijn entreekaartje Ik kreeg ook een toegangskaart voor de schatkamer van St. Pieter in het vernieuwde koor van deze kerk. Het was  een mooie invulling voor mijn zondagnamiddag nadat ik genoten had van het terrasjesweer in de binnenstad. Op dat gebied is Leuven wel een luilekkerland!

Ik had nog langer willen blijven maar er waren nog andere verplichtingen en

tegen maandagmiddag was ik weer thuis. Zo kon ik ook nog eens de drukte van de maandagmorgen meemaken in de trein. Pas vanaf Brussel vond ik een zitplaats …